De historische achtergrond van muziek vindt zijn oorsprong vóór het gecomponeerde woord en is verbonden met de vooruitgang van elke unieke menselijke cultuur. Hoewel de vroegste verslagen van melodische articulatie te vinden zijn in de Sama Veda van India en in het 4000 jaar oude spijkerschrift uit Ur, beheert het grootste deel van onze opgeschreven verslagen en studies de historische achtergrond van muziek in de westerse beschaving. Dit omvat melodische periodes, bijvoorbeeld archaïsche, renaissancistische, uitgebreide, traditionele, oprechte en twintigste-eeuwse tijdmuziek. De historische achtergrond van muziek in verschillende samenlevingen is bovendien enigszins vastgelegd, en de informatie over “wereldmuziek” (of het gebied van “etnomusicologie”) wordt steeds meer in wetenschappelijke kringen nagestreefd. Dit omvat de gearchiveerde oude stijlgebruiken van Aziatische landen buiten de invloed van West-Europa, net als de samenleving of inheemse muziek van verschillende samenlevingen. (De term wereldmuziek is toegepast op een breed scala van muziek gemaakt buiten Europa en heeft een Europese impact, ondanks het feit dat de onderliggende toepassing ervan, met betrekking tot het World Music Program aan de Wesleyan University, als term alle denkbare muziekclassificaties omvatte. , inclusief Europese gebruiken. In scholastieke kringen werd de eerste term voor het onderzoek naar wereldmuziek, “soortgelijke musicologie”, in de 20e eeuw verdrongen door “etnomusicologie”, die tot nu toe door enkelen als een onaanvaardbaar geld wordt beschouwd.)
De reguliere muziekstijlen fluctueerden sterk van de ene cultuur naar de andere en van de ene periode naar de andere. Verschillende samenlevingen legden de nadruk op verschillende instrumenten, strategieën of toepassingen voor muziek. Muziek is niet alleen gebruikt voor afleiding, voor functies en voor pragmatische en creatieve correspondentie, maar ook op grote schaal voor verkondiging.
Naarmate de wereld samenlevingen opmerkelijker met elkaar in contact zijn gekomen, zijn hun inheemse melodische stijlen vaak geconvergeerd in recente trends. De twang-stijl van de Verenigde Staten bevat bijvoorbeeld componenten uit de Anglo-Ierse, Schotse, Ierse, Duitse en sommige Afro-Amerikaanse instrumentale en vocale praktijken, die de mogelijkheid hadden om met elkaar verweven te raken in de multi-etnische ‘blend’-maatschappij van de VS.
Er is een grote groep muziekarrangementen, waarvan er een aanzienlijk aantal op de hoogte is van de discussie over de betekenis van muziek. Een van de grootste hiervan is de scheiding tussen traditionele muziek (of “vakmanschap” -muziek) en bekende muziek (of zakelijke muziek – inclusief rock en beweging, blue grass-muziek en populaire muziek). Een paar soorten passen niet gemakkelijk in een van deze “enorme twee” arrangementen (zoals volksmuziek, wereldmuziek of jazzmuziek).
Muziekklassen worden zowel door gewoonte en show opgelost als door de echte muziek. Hoewel de meeste muziek in oude stijl akoestisch is en bedoeld om te worden uitgevoerd door mensen of bijeenkomsten, bevatten talrijke werken die als “traditioneel” worden geportretteerd voorbeelden of tape, of zijn ze mechanisch. Enkele werken, vergelijkbaar met Gershwins Rhapsody in Blue, worden gegarandeerd door zowel jazz als traditionele muziek. Talloze actuele uitvoeringen prijzen een specifiek melodisch type.
Er is vaak een conflict over wat ‘echte’ muziek vaststelt: Beethoven-strijkersgroepen van vier personen uit de late periode, kunstzinnige Stravinsky-danspartituren, serialisme, beboptijd Jazz, rap, underground rock en elektronica worden door bepaalde groepen als niet-muziek beschouwd. experts toen ze voor het eerst werden gepresenteerd.
